lunes, 13 de marzo de 2017

La maternitat i les amistats / La maternidad y las amistades

Fa una estona he llegit un article d'una Blogger i m'ha semblat que tenia alguna cosa a dir al respecte.

L'amistat és allò que dónes gratuïtament aquelles persones que estimes, quan i com pots perquè de vegades no sempre estan al teu costat, però les tens al teu cor. 
Les trobades, els favors, la companyia són part d'aquesta amistat i pot ser que de vegades per diverses circumstàncies de la vida, estudis, feina, família, l'arribada d'un fill, aquestes trobades cada cop són menys. Això no ha de ser motiu de deixar l'amistat de banda, una amiga és una amiga encara que passi el temps o la vida ens porti per camins diversos. No tenim dret a enfadar-nos per no ser-hi en un moment clau, potser i segur, que serà per alguna raó. 
No és tan difícil, nosaltres podem fallar a una amistat, segur que ella també ens ha fallat o ho farà en alguna altra ocasió, no ho podem tindre en compte. 

És normal, que quan arriba el nadó a la teva vida absorbeix molt del teu temps i deixis una mica de banda les teves amistats o bé al revés que les teves amistats no saben com apropar-se o tenen projectes, que difícilment poden adaptar-se a la vida d'un nadó, no crec que ens haguem d'agoixar, ja passarà la tempesta, ja ens tornarem a trobar. El que no és bo és anar amb retrets, hi ha el mateix del meu al teu, que del teu al meu. Deixem anar les excuses i gaudim del present. 

Potser direu, aquesta que ens conta si encara no és mare? Sí teniu raó encara em falten unes setmanes, però des que sóc ésser humà que tinc al costat al meu germà Ramon, amb paràlisi cerebral i que necessita de nosaltres en tot moment. Ramon m'ha acompanyat en la nostra infància, en l'adolescència i ara en l'etapa adulta. M'ha ensenyat a què no tothom està preparat per compartir amb nosaltres moments fantàstics de convivència, no per això deixaran de ser dels meus amics, també he après que no puc anar totes bandes, ni sempre, ni quan vull i que casa nostra sempre ha estat oberta a visites que ens feia il.lusió rebre i mai van arribar. Potser en aquell moment no podien o tenien algun projecte personal, en què nosaltres no hi teníem cabuda. 

Amb aquesta reflexió vull entendre que tot passa per algun motiu, que la vida ens dóna oportunitats, que hi ha amistats de tota la vida i n'hi ha que arriben per sorpresa per marcar-nos per sempre més. 
Mirem en bons ulls i entenem que cadascú fa el que pot i com pot


Per acabar us deixo aquesta cançó de Txarango, "Compta amb mi". 




Us estimo amics, perdoneu si no hi sóc sempre que em necessiteu. 





Per @Saidakn
 ___________________________________________________

Hace un rato leí un artículo en un blog y encontré que tenía algo que decir al respecto.
La amistad es aquello que das gratis las personas que amas, cuándo y cómo puedes porque a veces no estan siempre a tu lado, pero los tienes en tu corazón.

Las reuniones, los favores, la  compañia forman parte de esta amistad y puede que a veces por diversas circunstancias de la vida, estudio, trabajo, familia, la llegada de un hijo, estas reuniones cada vez son menos. Esto no debería ser una razón para dejar a un lado la amistad, un amigo es un amigo aunque pase el tiempo o la vida nos guie por caminos distintos. No tenemos derecho a estar enojados por no estar ahí en un momento clave, tal vez, y seguro, que será por alguna razón.

No es tan difícil, nosotros podemos fallar a una amistad, seguro que ella también nos ha fallado o lo hará en otra ocasión, no lo tengamos en cuenta.


Es normal que cuando el bebé entra en tu vida absorbe mucho de tu tiempo y puedes dejar de lado a los amigos o al revés, que tus amigos no sepan cómo acercarse o tienen proyectos, que apenas pueden adaptarse a la vida de un bebé, no creo que tengamos que agobiarnos, ya pasará la tormenta y volveremos a encontrarnos. Lo que no es bueno es ir con reproches, hay lo mismo de mi casa a la tuya, que de la tuya a la mía. Dejemos ir las excusas y disfrutemos del presente.

Tal vez pensareis, ¿que nos dice esta si todavía no es madre? Sí, tenéis razón aun me faltan unas semanas, pero desde que soy un ser humano que tengo junto a mi a mi hermano Ramón, con parálisis cerebral y necesita de nosotros en todo momento. Ramon me ha acompañado en nuestra infancia, en nuestra adolescencia y ahora en la etapa adulta. Me ha enseñado que no todo el mundo está listo para compartir con nosotros los fantásticos momentos de convivencia, no por esto dejarán de ser mis amigos, también he aprendido que no puedo ir a todos los lados, ni siempre, ni incluso cuando quiero y que nuestra casa siempre ha estado abierta a recibir visitas que nos hacia especial ilusión y que nunca llegaron.  Quizás en aquel momento no podían o tenían algún proyecto personal, en el cual nosotros no teníamos espacio.


Con este pensamiento quiero entender que todo sucede por una razón, que la vida nos da oportunidades, hay amistades de toda la vida y otras que llegan por sorpresa para marcarnos por siempre más.
Miremos con buenos ojos y entendamos que cada uno hace lo que pueden y como puede.



Por último os dejo esta canción de Txarango,  "Cuenta conmigo ".  Subtitulado en castellano.





Os quiero amigos, perdonad si no estoy siempre que me necesitáis. 

 Por @Saidakn

No hay comentarios:

Publicar un comentario